Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jędrzejowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2024 roku

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Katarzyna Wysoczyńska
Protokolant:	Dagmara Smerdzyńska

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2024 roku w Jędrzejowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w J.

przeciwko (...) S.A w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz strony powodowej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w J. kwotę 2929,87 zł (dwa tysiące dziewięćset dwadzieścia dziewięć złotych 87/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2023 toku do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałej części

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w J. kwotę 119,32 zł (sto dziewiętnaście złotych 32/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu

Sygn. akt I C 231/23

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 29 października 2024 roku

W dniu 26 lipca 2023 roku do tut. Sądu wpłynął pozew (...) Sp. z o.o.
w J. przeciwko (...) S.A. o zapłatę kwoty 5.982,18 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 maja 2023 roku do dnia zapłaty tytułem zwrotu świadczenia nienależnie spełnionego przez M. Z. tj. odsetek i innych kosztów na podstawie umowy pożyczki (...) z dnia 16 sierpnia 2021 roku z uwagi na złożone w dniu 24 marca 2023 roku oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego z powodu naruszenia przez stronę pozwaną przepisów art. 30 ust. 1 pkt 4, 7, 10, 11 ustawy o kredycie konsumenckim; o zasądzenie kwoty 5332,18 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu świadczenia nienależnie spełnionego tytułem pozaodsetkowych kosztów pożyczki określonych w umowie nr (...) z dnia 10 grudnia 2019 roku z uwagi na to, że postanowienia umowy z dnia 16 sierpnia 2021 roku nr (...) stanowiły niedozwolone klauzule umowne.
W uzasadnieniu pozwu wskazano, że roszczenie co do zapłaty kwoty 5332,18 zł stanowi żądanie ewentualne i wskazano, że dotyczy ono umowy nr (...), bez powiazania go z umową nr (...). Strona powodowa wskazała, że roszczenie objęte żądaniem pozwu nabyła w drodze cesji wierzytelności od M. Z..

W odpowiedzi na pozew z dnia 24 sierpnia 2023 roku strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnienie swego stanowiska pozwany wskazał, że brak jest podstaw do skorzystania z sankcji kredytu darmowego z uwagi na upływ casu do jego złożenia, zaprzeczyła, aby kredytodawca naruszył ustawę o kredycie konsumenckim, a także wskazał, że umowa pożyczki nie zawierała postanowień abuzywnych oraz przedstawił wyliczenie pozaodsetkowych kosztów (k. 40 - 46).

Sąd ustał następujący stan faktyczny:

W dniu 16 sierpnia 2021 roku M. Z. zawarł z (...) S.A. umowę pożyczki pieniężnej nr (...). W umowie wskazano, że kwota pożyczki wypłaconej
w gotówce wyniesie 6900 zł, kwota 375 zł zostanie przekazana na inny rachunek wskazany przez M. Z., całkowita kwota do spłaty wyniesie 12.883,13 zł, opłata przygotowawcza została określona na kwotę 40 zł, prowizja na kwotę 2458,58 zł, opłata za Elastyczny Plan Spłat na kwotę 2458,60 zł, a odsetki umowne na kwotę 650,95 zł, wysokość oprocentowania na kwotę 7,20 % a (...) na 138,89 %, koszty pożyczki na kwotę 5608,13 zł. Całkowita kwota spłaty miała być spłacona w 75 ratach tygodniowych zgodnie z harmonogramem (do dnia 25 stycznia 2023 roku). M. Z. w dacie zawarcia umowy wypłacono kwotę 6900 zł.

M. Z. spłacił swe zobowiązanie z umowy nr (...) w dniu 12 maja 2022 roku (przed terminem spłaty) uiszczając łącznie 10. 655,80 zł.

W dniu 24 marca 2023 roku strona powodowa złożyła oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego z umowy z dnia 16 sierpnia 2021 roku z powodu naruszenia przez (...) S.A. przepisu art. 30 ust. 5, 4,7, 10 i 11 ustawy o kredycie konsumenckim (brak określenie terminu wypłaty pożyczki, błędne określenie kosztu kredytu, błędne wyliczenie (...) i niejednoznaczne sformułowanie umowy). Oświadczenie to strona pozwana otrzymała w dniu 27 marca 2023 roku.

W dniu 11 listopada 2022 roku M. Z. i strona powodowa zawarli umowę powierniczego przelewu wierzytelności na podstawie, której M. Z. przelał na rzecz strony powodowej wszelkie wierzytelności pieniężne obecne i przyszłe wynikające z umowy pożyczki z dnia 16 sierpnia 2021 roku nr (...), a w szczególności obejmujące wierzytelność o zwrot nienależnie pobranych opłat i kosztów, wierzytelność o zwrot kosztów w związku ze wcześniejszą spłatą kredytu, wierzytelność mogącą wynikać z oświadczenia o sankcji kredytu darmowego wraz ze wszelkimi związanymi z tym prawami w tym odsetkami za zwłokę i opóźnienie oraz wierzytelności pieniężne określone w umowie, a będące niedozwolonymi klauzulami umownymi. Strony ustaliły, że rozliczenie należności nastąpi po wyegzekwowaniu od dłużnika należności.

Pismem z dnia 20 kwietnia 2023 roku strona pozwana odmówiła stronie powodowej zapłaty kwoty 5332,18 zł z tytułu niedozwolonych postanowień umownych w umowie z dnia 16 sierpnia 2021 roku.

Dowód: umowy (k. 11, 16 - 19), zawiadomienie (k. 14), pisma (k. 20 – 23, 26 - 31).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne częściowo.

Na wstępie należy wskazać, że zdaniem Sądu żądanie dotyczyło jedynie umowy pożyczki z dnia 16 sierpnia 2021 roku nr (...) pomimo, że w pkt 2 pozwu zawarto także datę i numer innej umowy, a mianowicie (...) z dnia 10 grudnia 2019 roku, co stanowiło omyłkę pisarską. Świadczy o tym uzasadnienie pozwu i brak powiązania pomiędzy tymi dwiema umowami (poza jej stronami).

Z tych też względów Sąd dokonał oceny żądania pozwu wyłącznie w odniesieniu do umowy pożyczki z dnia 16 sierpnia 2021 roku nr (...).

W ocenie Sądu niezasadne było stanowisko strony powodowej o braku możliwości skorzystania z sankcji kredytu darmowego z uwagi na upływu terminu określonego w przepisie art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 roku (Dz. U. 126 poz. 715 z późn. zm).

Zgodnie ze wskazanym przepisem w przypadku naruszenia przez kredytodawcę przepisów ustawy, w tym wskazanych w oświadczeniu o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, konsument po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów należnych kredytodawcy, a zgodnie z przepisem ust. 4 ma prawo złożyć to oświadczenie w terminie 1 roku od dnia wykonania umowy, zaś po upływie tego terminu prawienie to wygasa.

Istotne jest zdaniem Sądu to, że przepis art. 45 ust. 4 cytowanej ustawy wiąże termin z pojęciem „wykonania umowy” bez określenia której strony ono dotyczy, a zatem wino dotyczyć wzajemnych zobowiązań stron, albowiem umowa o kredyt jest umową dwustronną, nakładającą na każdą ze stron zarówno obowiązki jak i uprawnienia.

Jak wynika z pisma strony powodowej z dnia 18 listopada 2022 roku, umowa z dnia 17 sierpnia 2021 roku została zakończona w dniu 12 maja 2022 roku, a samo oświadczenie zostało złożone w dniu 27 marca 2023 roku (kiedy dotarło do strony pozwanej co wynika z pisma z dnia 20 kwietnia 2023 roku), a zatem zostało ono złożone w ciągu roku od dnia wykonania umowy przez M. Z. (data jej zamknięcia), a zatem co do zasady strona powodowa jako nabywca wierzytelności od M. Z. miała prawo do złożenia wskazanego oświadczenia i złożyła je w terminie.

Z uwagi na treść żądania pozwu, Sąd dokonał oceny umowy pożyczki z dnia 16 sierpnia 2021 roku z uwagi na zarzuty naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 4, 7, 10 i 11 ustawy o kredycie konsumenckim.

Zgodnie z przepisem art. 30 ust. 1 pkt 4 umowa o kredyt konsumencki winna zawierać określenie całkowitej kwoty kredytu, którą zgodnie z przepisem art. 5 pkt 7 ustawy jest maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia kredytobiorcy na podstawie umowy, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które udostępnia kredytodawca kredytobiorcy.

Jak wynika z treści umowy z dnia 16 sierpnia 2021 roku umowa zawierała określenie zarówno kwoty udostępnionej M. Z. w gotówce oraz w kwocie przekazanej na inne konto, jak i koszty kredytu oraz całkowitą kwotę do zapłaty.

Dodać należy, że strona powodowa nie wykazała, że M. Z. nie wyrażał zgody na dokonanie przelewu kwoty 375 zł na inne konto w związku z pokryciem składki na pakiet medyczny (skoro podpisał umowę to wyraził na to zgodę, a z treści zapisu wynikało, że to konto zostało wskazane przez pożyczkobiorcę). Kwota ta, zdaniem Sądu nie została wliczona do kosztów kredytu, albowiem stanowiła kwotę innego zobowiązania M. Z., a mianowicie z tytułu wskazanej składki na pakiet medyczny, a nie kwotę należność stronie pozwanej z tytułu zawarcia umowy (strona pozwana była jedynie podmiotem trzecim przekazującym wskazaną kwotę zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy).

Z tych też względów Sąd uznał wskazany zarzut za niesłuszny.

W ocenie Sądu zarzut naruszenia przepisu art. 30 ust. 1 pkt 7 cytowanej ustawy jest także chybiony.

Zgodnie ze wskazanym przepisem umowa o kredyt konsumencki winna zawierać określenie rzeczywistej stopy oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta
w dniu zawarcia umowy oraz przyjętych wszystkich założeń do jej wyliczenia.

Umowa z dnia 16 sierpnia 2021 roku zawierała określenie (...), a także sposób jej ustalenia (pkt 17 i 18 umowy), a także określała całkowitą kwotę do spłaty i poszczególne składowe tej kwoty (rozbicie na kwotę wypłaty, przelewu, kosztów, odsetek).

Z tych też względów i ten zarzut nie był słuszny.

Niezasadny był także zarzut naruszenia przepisu art. 30 ust. 1 pkt 10 cytowanej ustawy, zgodnie z którym umowa pożyczki winna określać informację o innych kosztach, które konsument winien ponieść w związku z zawarciem umowy m. in opłatach, marżach i ubezpieczeniach.

W ocenie Sądu umowa z dnia 16 sierpnia 2021 roku zawierała określenie tych wszystkich kosztów, brak było określenia, że M. Z. będą obciążały jakieś dodatkowe koszty (poza ewentualnymi kosztami sądowymi i egzekucyjnymi w ewentualnym procesie sądowym, ale te koszty związane były z ewentualnym procesem i brak było możliwości ich określenia w umowie, nie były one bowiem zależne od strony pozwanej ale od Sądu).

Zatem zdaniem Sądu i ten zarzut nie był słuszny.

W cenie Sądu niesłuszny był także zarzut naruszenia przepisu art. 30 ust. 1 pkt 11 cytowanej ustawy, zgodnie z którym umowa kredytu winna zawierać roczną stopę oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, warunki jej zmiany ora ewentualne opłaty z tytułu zaległości w spłacie kredytu.

W ocenie Sądu umowa zawierała określenie tych danych, o czym świadczy pkt 11 - 13 umowy.

Z uwagi na powyższe powództwo co do pkt I żądania pozwu podlegało oddaleniu, albowiem choć oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego zostało złożone w terminie, to jednak nie odniosło ono skutku z uwagi na brak naruszenia przepisów ustawy o kredycie konsumenckim przy zawarciu umowy z dnia 16 sierpnia 2021 roku.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w pkt II wyroku.

W ocenie Sądu słuszny był zarzut stosowania przez stronę pozwaną w umowie pożyczki z dnia 16 sierpnia 2021 roku zawartej z M. Z. klauzul niedozwolonych (żądanie ewentualne pkt II pozwu).

Zgodnie z przepisem art. 385 ¹ § kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne), przy czym nie dotyczy to postanowień określających świadczenia główne stron, w tym ceny i wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Wskazany przepis ma zastosowane do umów obligacyjnych zawieranych pomiędzy przedsiębiorcami a konsumentami z użyciem wzorca umowy lub też do umów zawieranych bez użycia takiego wzorca (wyrok SN z dnia 7 grudnia 2006 roku III CSK 266/06 lex 238949).

Niewątpliwym jest, że wskazany przepis może mieć zastosowanie w niniejszej sprawie, albowiem umowa kredytu została zawarta pomiędzy przedsiębiorcą, czyli (...) S.A. i M. Z. jako konsumentem.

Klauzula generalna wskazana w cytowanym przepisie zawiera dwa kryteria oceny umowy,
a mianowicie dobre obyczaje oraz interesy konsumenta. Uznanie konkretnej klauzuli umownej za niedozwolone postanowienie umowy wymaga stwierdzenia łącznego wystąpienia obu przesłanek, a więc sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz rażącego naruszenia interesów konsumenta (wyrok SN z dnia 29 sierpnia 2013 roku I CSK 660/12 lex 1408133).

Dobre obyczaje to w zasadzie pojęcie równoważne dla zasad współżycia społecznego, czyli pozaprawnych reguł postępowania niesprzecznych z etyką, moralnością i aprobowanych społecznie. W szczególności sprzeczne są wszelkie postanowienia umowy, które naruszają uczciwość, zaufanie do kontrahenta, zmierzają do wykorzystania przymusowego położenia drugiej strony umowy, a tym samym naruszają równorzędność stron stosunku prawnego (Adam Olejniczak - komentarz do art. 385 ¹ kc lex; wyrok SN z dnia 3 lutego 2006 roku I CK 297/05 Wokanda 2006 nr 7-8).

Interesy konsumenta to pojęcie szerokie i należy przez nie rozumieć nie tylko interesy ekonomiczne. Z rażącym naruszeniem interesów konsumenta mamy do czynienia
w przypadku, gdy postanowienia umowy znacząco odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, gdy dochodzi do jaskrawej, nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków stron umowy (wyrok SN z dnia 13 lipca 2005 roku I CK 832/04).

Do naruszenia tej równowagi stron odnosi się także art. 3 ust. 2 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 roku w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. U. UE l 2011.304.64), zawierający definicję nieuczciwych warunków umowy zawieranej z konsumentem.

Należy wskazać, że nie każde postanowienie umowy pożyczki podlega ocenie pod kątem uznania go za niedozwoloną klauzulę. Z badania tego wyłączone są postanowienia umowy uzgodnione indywidualnie z konsumentem oraz postanowienia określające jednoznacznie główne świadczenia stron.

Z definicji umowy kredytu nie wynika, aby wysokość prowizji, opłaty przygotowawczej i opłaty za Elastyczny Plan Spłat należały do głównych świadczeń stron umowy, albowiem do świadczeń tych należą jedynie udostępnienie kwoty pożyczki przez pożyczkodawcę oraz zwrot kwoty udostępnionej pożyczkobiorcy (wyrok Sądu Antymonopolowego z dnia 30 września 2002 roku XVII Amc 47/01 Dz. Urz. UOKiK 2003/1/244; wyrok SN z dnia 6 kwietnia 2004 roku I CK 472/03 Pr. Bank. (...)).

Tym samym postanowienia w zakresie ustalenia wysokości prowizji, opłaty przygotowawczej i wynagrodzenia za Elastyczny Plan Spłat wskazanych w umowie jako należnych pożyczkodawcy podlegają ocenie przy uwzględnieniu art. 385 ¹ kc i mogą być uznane za niedozwolone klauzule umowne.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 3 kc nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu, w szczególności odnosi się do to wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

Przy ocenie postanowień umowy pod kątem ich indywidualnego uzgodnienia należy także kierować się art. 3 ust. 2 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 roku
w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. U. UE l 2011.304.64), zgodnie z którym warunki umowy zostaną zawsze uznane za niewynegocjowane indywidualnie, jeżeli zostały sporządzone wcześniej i konsument nie miał wypływu na ich treść, zwłaszcza jeżeli zostały przedstawione konsumentowi w formie sformułowanej uprzednio umowy standardowej (wyrok SN z dnia 3 lutego 2006 roku I CK 297/05 Wokanda 2006 nr 7-8).

W ocenie Sądu umowa pożyczki z dnia 16 sierpnia 2021 roku w części dotyczącej ustalenia wysokości prowizji, opłaty przygotowawczej i opłaty za elastyczny Plan Spłat w łącznej kwocie 4957,18 zł stanowiących łącznie 68 % wysokości kwoty udostępnionej M. Z. (7275 zł) nie zostały uzgodnione z ni indywidualnie. Należy także dodać, że strona pozwana przy uwzględnieniu art. 385 ¹ § 4 kc nie udowodniła, że te zapisy umowy zostały uzgodnione indywidualnie z M. Z..

W ocenie Sądu postanowienia umowy w zakresie ustalenia wysokości wskazanych kwot były niedozwolonymi postanowieniami umowy i zmierzały do obejścia przepisów dotyczących wysokości odsetek, rażąco naruszały prawa pozwanej jako konsumenta.

Niewątpliwym jest, że pożyczkodawcy należy się wynagrodzenie za udzielenie pożyczki w postaci np. prowizji. Zdaniem Sądu koszty te jednak nie mogą być wygórowane i muszą mieć swoje uzasadnienie zarówno w odniesieniu do wysokości samej kwoty kredytu, jaki i okresu spłaty oraz faktycznych czynności pożyczkodawcy podjętych przy udzieleniu kredytu, a wyliczenie ich wysokości musi być jasne i zrozumiałe.

Ustalenie wysokości opłat wskazanych wyżej na poziomie 68 % kwoty jaką M. Z. faktycznie uzyskał w ramach umowy było nieuzasadnione i rażąco wygórowane, a nadto zmierzało do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych i nie znajdowało uzasadnienia w czynnościach dokonanych przez pożyczkodawcę.

Pożyczkodawca w umowie nie przedstawił jasnego wyliczenia kwot jednostkowych składających się łącznie na kwotę wysokości 4957,18 zł. Niewątpliwym jest dla Sądu, że postanowienia umowy w zakresie ustalenia wysokości tych należności były rażąco krzywdzące dla M. Z., albowiem faktycznie do swej dyspozycji otrzymał kwotę 7275 zł, a zgodnie z umową był zobowiązana do zapłaty kwoty znacznie wyższej (12.883,13 zł). Nadto M. Z. na ustalenie wysokości tej dodatkowej kwoty nie miał żadnego wpływu, kwota ta mu została przez pożyczkodawcę narzucona.

Z tych też względów Sąd uznał postanowienia umowy kredytu w zakresie ustalenia wysokości dodatkowych należności w łącznej kwocie 4957,18 zł za niedozwolone postanowienia umowy i przez to za niewiążące M. Z..

Oceniając wysokość wskazanych dodatkowo opłat zastrzeżonych w umowie kredytu Sąd nie mógł pominąć rozwiązań przyjętych w ustawie z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, która uregulowała wysokość maksymalnych tzw. pozaodsetkowych kosztów, a także wskazała w przepisie art. 36a wzór na ich obliczenie. W ocenie Sądu uregulowanie zawarte we wskazanej ustawie o kredycie konsumenckim znajdzie zastosowanie dopiero wtedy, gdy zostanie ustalone w sposób nie budzący wątpliwości, że postanowienia umowy kredytu w zakresie tzw. pozaodsetkowych kosztów, zostały ustalone z konsumentem indywidualnie. W przypadku, gdy wysokość tych kwot nie została ustalona indywidualnie, to takie postanowienie umowy jest nieważne i bez znaczenia jest to, że wysokość tych dodatkowych należności mieści się w wyliczeniu zawartym w umowie o kredycie konsumenckim.

Jeżeli chodzi o wysokość kwoty 375 zł tytułem przelewu na inne konto wskazane przez M. Z. tytułem opłaty za pakiet medyczny, to Sąd uznał, że było ono innym zobowiązaniem pożyczkobiorcy z przyczyn wskazanych we wcześniejszych rozważaniach.

Oceniając wysokość żądania zawartego w pkt II pozwu, Sąd musiał wziąć pod uwagę wysokość kwoty jaka M. Z. faktycznie spłacił i wysokość kwoty jaką winien zwrócić stronie pozwanej, gdyby umowa nie zawierała postanowień uznanych za klauzule niedozwolone.

Z pisma strony pozwanej z dnia 18 listopada 2022 roku wynika, że M. Z. spłacił kwotę 10.655,80 zł, a zgonie z umową (bez postanowień wskazanych wyżej) winien spłacić kwotę 7275 zł tytułem kwoty mu udostępnionej, czyli 6900 zł i kwoty przelanej na one konto czyli 375 zł, a także kwotę odsetek umownych, czyli 650,95 zł, co dało łącznie kwotę 7925,95 zł. Zatem do zwrotu pozostaje na rzecz strony powodowej kwota 2929,87 zł zasądzona w pkt I wyroku. Odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono od dnia 21 lipca 2023 roku zgodnie z żądaniem pozwu (data nadania pozwu do Sądu).

Dodać należy na marginesie, że strona powodowa nie przedstawiła żadnego wyliczenia sposobu rozliczenia przez stronę pozwaną kwot spłaconych przez M. Z. na poczet należności głównej i odsetek i innych kosztów, a zatem brak było możliwości ustalenia jaka kwota została rozliczona na poczet odsetek i innych należności. Stąd wyliczenie dokonane przez Sąd.

Z tych też względów powództwo oddalono co do pkt II żądania pozwu ponad kwotę zasadzona w pkt I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt III na podstawie art. 98 §1, 1 ¹ kpc i art. 108 kpc.

Strona pozwana wygrała w 52 %, a powodowa w 48% zatem w takiej wysokości należało dokonać rozliczenia kosztów procesu.

Strona powodowa poniosła koszty procesu w kwocie 2217 zł , na którą złożyły się:

- kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej

- kwota 1800 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika zgodnie z §2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych

- kwota 400 zł tytułem opłaty od pozwu.

Zatem ze wskazanej kwoty należy się stronie powodowej kwota 1064,16 zł.

Strona pozwana poniosła koszty procesu w kwocie 1817 zł , na którą złożyły się:

- kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej

- kwota 1800 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika zgodnie z §2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Zatem ze wskazanej kwoty należy się jej kwota 944,84 zł.

Różnicę we wskazanych kwotach tj. 119,23 zł zasądzono w pkt III wyroku.