Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jędrzejowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Katarzyna Wysoczyńska
Protokolant:	---------------------------------------

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2024 r. w Jędrzejowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Ltd w L.

przeciwko J. M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od strony powodowej (...) Ltd w L. na rzecz pozwanej J. M. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocniania się wyroku do dnia zapłaty

Sygn. akt I C 302/23

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 22 stycznia 2024 ROKU

W dniu 13 października 2023 roku do tut. Sądu wpłynął pozew (...) Ltd. przeciwko pozwanej J. M. o zapłatę kwoty 2234,73 zł z maksymalnymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 maja 2023 roku do dnia zapłaty od kwoty 2000 zł i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 maja 2023 roku do dnia zapłaty od kwoty 234,73 zł oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania strona powodowa wskazała, że pozwana zawarła z (...) Finanse Sp. z o.o. umowę pożyczki z dnia 31 sierpnia 2022 roku, której nie spłaciła. Nadto strona powodowa wskazała, że wierzytelność ze wskazanej umowy pożyczki nabyła w drodze przelewu wierzytelności.

W odpowiedzi na pozew z dnia 10 listopada 2023 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, wskazując na brak udowodnienia żądania co do zasady i wysokości, stosowania w umowie klauzul niedozwolonych, przedwczesność żądania i brak legitymacji strony powodowej (k. 88 - 94).

Roszczenie strony powodowej było przedmiotem uprzedniego postępowania w ramach elektronicznego postepowania upominawczego przed Sądem Rejonowym w Lublinie sygn. akt Nc- e811664/23, który wydał nakaz zapłaty, a następnie umorzył postępowanie wobec sprzeciwu pozwanej (k. 51 – 77).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 sierpnia 2022 roku sporządzona została umowa pożyczki, a jako strony umowy wpisano w niej pozwaną oraz (...) Finanse Sp. z o.o. (uprzednia nazwa (...) Finanse Sp. z o. o.) a także wskazano, że kwota pożyczki wyniesie 2000 zł, która miała być spłacona w terminie do 31 października 2022 roku. W umowie nie przewidziano prowizji, a także odsetek umownych.

W dniu 31 sierpnia 2022 roku wystawiono potwierdzenie wypłaty transzy pożyczki w kwocie 2000 zł, a jako kontrahenta wskazano pozwaną.

W dniu 12 października 2022 roku strona powodowa i (...) Sp. z o. o. (uprzednia nazwa (...) Finanse Sp. z o. o.) zawarły umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której strona powodowa nabyła wierzytelność określoną jako wynikającą z umowy z dnia 31sierpnia 2022 roku zawartej z pozwaną.

Dowód: wydruk umowy pożyczki (k.16 - 18 ), potwierdzenie wypłaty transzy (k. 19), potwierdzenie przelewu (k. 20), umowa przelewu wierzytelności z załącznikami (k. 21-43).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

Wobec stanowiska pozwanej, to na stronie powodowej ciążył obowiązek udowodnienia, że pozwana i (...) Sp. z o.o. zawarli umowę pożyczki z dnia 31 sierpnia 2022 roku.

Umowa pożyczki z dnia 31 sierpnia 2022 roku na jaką powołała się strona powodowa była umową w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U nr 126 z późn. zm.) i miała być zawarta w trybie przepisu art. 15 wskazanej ustawy bez jednoczesnej obecności obu stron umowy przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (tzw. umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość), czyli w drodze elektronicznej.

Do ważności umowy pożyczki zawartej w drodze elektronicznej nie jest wymagana forma pisemna, co wynika z treści przepisu art. 29 ust. 1 wskazanej ustawy, zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Z przepisu tego nie wynika zatem, aby forma pisemna została zastrzeżona pod rygorem nieważności, a zatem należało przyjąć, że zastrzeżenie formy pisemnej, zgodnie z przepisem art. 73 § 1 kc, zostało zastrzeżone jedynie pod rygorem dowodowym (wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 grudnia 2017 roku II Ca 2448/17 legalis 2052181).

Do przyjęcia, że doszło do zawarcia umowy o kredyt konsumencki, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1997 roku Prawo bankowe, wystarczy przedłożenie umowy na innym trwałym nośniku w postaci elektronicznej (wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 maja 2019 roku II Ca 180/19 legalis 2159273; komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim pod red. Osajda) oraz dowodu doręczenia tej umowy konsumentowi stosownie do art. 29 ust. 2 wskazanej ustawy o kredycie konsumenckim. Doręczenie to może nastąpić w dowolny sposób w tym również w drodze elektronicznej, przy czym na pożyczkodawcy ciąży udowodnienie faktu doręczenia konsumentowi takiej umowy (Wyrok Sądu Rejonowego Łódź – Widzew z dnia 15 października 2020 roku II C 516/20 legalis 249501; wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 17 września 2020 roku II Ca 771/20 legalis 2494149).

Zdaniem Sądu strona powodowa nie przedłożyła żadnego wiarygodnego dowodu, z którego wynikałoby, że pozwana wyraziła zgodę na warunki umowy pożyczki z dnia 31 sierpnia 2022 roku, że doszło do zawarcia tej umowy, a nadto nie złożyła żadnego dowodu, że umowa ta, jak również formularz informacyjny do niej, zostały przesłane pozwanej i doręczone tak, aby mogła się z nimi zapoznać i ostatecznie zaakceptować. Dowodem takim nie mogły być wydruk umowy (brak dowody jej doręczenia), a także potwierdzenie wypłaty transzy pożyczki, na którym brak jest podpisu osoby uprawnionej do złożenia oświadczenia wobec pozwanej, brak było także dowodu doręczenia tego potwierdzenia pozwanej. Nadto brak było dowodu, że kwota 2000 zł została przekazana faktycznie na konto pozwanej. Brak było wreszcie dowodów, że pozwana w ogóle była zarejestrowania w systemie do udzielania pożyczek i że złożyła wniosek o udzielenie pożyczki (warunki wynikające z umowy m.in. §4 i § 3 pkt e umowy pożyczki).

Dodać należy, że umowa przelewu wierzytelności z załącznikami nie były wiarygodnymi dowodami na istnienie wierzytelności przeciwko pozwanej, a jedynie potwierdzały w sposób wiarygodny fakt zawarcia tej umowy pomiędzy pierwotnym pożyczkodawcą i stroną powodową.

Należy wskazać, że wszystkie dokumenty na jakich opierało się żądanie pochodziły jedynie od pierwotnego pożyczkodawcy i strony powodowej, brak było natomiast jakiegokolwiek dokumentu pochodzącego od pozwanej (np. przelew weryfikacyjny, rejestracja w systemie do udzielania pożyczkę, korespondencja mailowa), które wskazywałyby na jej aktywny udział w zawarciu wskazanej wyżej umowy.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że strona powodowa nie udowodniła w sposób nie budzący wątpliwości zasadności żądania pozwu i jego wysokości.

Jeżeli chodzi o zarzut braku legitymacji procesowej strony powodowej, to należy wskazać, że Sąd nie kwestionował umowy przelewu wierzytelności wraz z załącznikami.

Zgodnie z art. 509 §1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na rzecz osoby trzeciej, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Na podstawie wskazanego przepisu przelew wierzytelności jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej, a przedmiotem przelewu jest wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać i która jest w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). W tym zakresie konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się zatem oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015 roku sygn. akt I ACa 492/15 LEX nr 184218; wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r. III CKN 423/98 Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1).

W ocenie Sądu ze wskazanych wyżej dokumentów wynika, że strona powodowa nabyła od (...) Sp. z o.o. prawo do wierzytelności objętych umową i załącznikami, w tym z umowy pożyczki wskazanej w pozwie. Z dokumentów tych wynikało, że to strona powodowa wstąpiła co do zasady w prawa pierwotnego wierzyciela, ale jak wskazano wyżej odmienną kwestią było natomiast udowodnienie przez stronę powodową faktycznego istnienia tej opisanej w umowie i załącznikach wierzytelności, co jak wynika ze wcześniejszych rozważań nie zostało dokonane. Wobec braku udowodnienia istnienia wierzytelności wskazanej w załącznikach do umowy przelewu wierzytelności, sama umowa przelewu i załączniki do nich potraktowano jedynie jako dokumenty powtarzające zawarcia tej umowy przelewu.

Z uwagi na podniesione wyżej rozważania Sąd uznał za zbyteczne dokonywanie oceny umowy pożyczki pod kątem tzw. klauzul abuzywnych i braku wymagalności roszczenia.

Z uwagi na powyższe powództwo oddalono w pkt I wyroku.

W pk II orzeczono na podstawie art. 98 § 1, §1 ¹ i 3 kpc w zw. z art. 108 kpc.

Pozwana wygrała niniejszy proces, należy jej się zatem zwrot kwoty 917 zł tytułem kosztów procesu.

Na wskazaną kwotę złożyły się :

- kwota 917 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika ustalona w oparciu o § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych

- opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.