Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jędrzejowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2024 roku

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Katarzyna Wysoczyńska
Protokolant:	-----------------------------------------------

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2024 roku w Jędrzejowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa U. Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą we W.

przeciwko J. M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od strony powodowej U. Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą we W. na rzecz pozwanej J. M. kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

Sygn. akt I C 346/23

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 21 lutego 2024 ROKU

W dniu 1 grudnia 2023 roku do tut. Sądu wpłynął pozew U. Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności we W. przeciwko pozwanej J. M. o zapłatę kwoty 20.981,50 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 lipca 2023 roku do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania strona powodowa wskazała, że pozwana zawarła z (...) S.A. umowę pożyczki z dnia 9 października 2022 roku nr (...), której nie spłaciła. Nadto strona powodowa wskazała, że wierzytelność ze wskazanej umowy pożyczki nabyła w drodze przelewu wierzytelności, a na kwotę roszczenia składają się: kwota 18.934,47 zł tytułem kwoty pożyczki, kwota 1223,30 zł tytułem odsetek umownych, kwota 289,93 zł tytułem odsetek maksymalnych do dnia 24 kwietnia 2023 roku i kwota 533,80 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 25 kwietnia 2023 roku do dnia 18 lipca 2023 roku.

W odpowiedzi na pozew z dnia 29 grudnia 2023 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, wskazując na brak udowodnienia żądania co do zasady i wysokości, stosowania w umowie klauzul niedozwolonych, przedwczesność żądania i brak jego wymagalności , brak legitymacji strony powodowej, zarzut sankcji kredytu darmowego (k. 54 - 56).

Roszczenie strony powodowej było przedmiotem uprzedniego postępowania w ramach elektronicznego postepowania upominawczego przed Sądem Rejonowym w Lublinie sygn. akt Nc- e 1113265/23 który wydał nakaz zapłaty, a następnie umorzył postępowanie wobec sprzeciwu pozwanej (k. 31 -41).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 października 2022 roku sporządzona została umowa pożyczki, a jako strony umowy wpisano w niej pozwaną oraz (...) S.A., a także wskazano, że kwota pożyczki wyniesie 19.754 zł, która miała być wypłacona w pomniejszonej o kwotę prowizji w wysokości 11.754 zł, czyli w kwocie 8000 zł, odsetki umowne określono na kwotę 6854,51 zł, a (...) na 175,20 %. Kwota do spłaty została określona na 26.608,51 zł i miała być spłacona w 36 ratach miesięcznych do 8 października 2025 roku.

W dniu 9 października 2022 roku kwota 8000 zł została przekazana na rachunek bankowy a jako odbiorcę kwoty wskazano pozwaną.

W dniu 6 kwietnia 2023 roku sporządzono wydruk pisma do pozwanej z wypowiedzeniem umowy nr (...) ze skutkiem natychmiastowym.

W dniu 31 maja 2023 roku strona powodowa i (...) S.A. zawarły umowę cesji wierzytelności, na podstawie której strona powodowa nabyła wierzytelności wskazane w załączniku nr 1i 2.

Dowód: wydruk umowy pożyczki (k. 6 - 10), formularz informacyjny (k. 11-13) potwierdzenie przelewu (k. 13), umowa cesji wierzytelności (k. 17-19), wydruk pisma (k. 16).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

Wobec stanowiska pozwanej, to na stronie powodowej ciążył obowiązek udowodnienia, że pozwana i (...) S.A. zawarli umowę pożyczki z dnia 9 października 2022 roku nr (...).

Umowa pożyczki z dnia 9 października 2022 roku na jaką powołała się strona powodowa była umową w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U nr 126 z późn. zm.) i miała być zawarta w trybie przepisu art. 15 wskazanej ustawy bez jednoczesnej obecności obu stron umowy przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (tzw. umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość), czyli w drodze elektronicznej.

Do ważności umowy pożyczki zawartej w drodze elektronicznej nie jest wymagana forma pisemna, co wynika z treści przepisu art. 29 ust. 1 wskazanej ustawy, zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Z przepisu tego nie wynika zatem, aby forma pisemna została zastrzeżona pod rygorem nieważności, a zatem należało przyjąć, że zastrzeżenie formy pisemnej, zgodnie z przepisem art. 73 § 1 kc, zostało zastrzeżone jedynie pod rygorem dowodowym (wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 grudnia 2017 roku II Ca 2448/17 legalis 2052181).

Do przyjęcia, że doszło do zawarcia umowy o kredyt konsumencki, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1997 roku Prawo bankowe, wystarczy przedłożenie umowy na innym trwałym nośniku w postaci elektronicznej (wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 maja 2019 roku II Ca 180/19 legalis 2159273; komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim pod red. Osajda) oraz dowodu doręczenia tej umowy konsumentowi stosownie do art. 29 ust. 2 wskazanej ustawy o kredycie konsumenckim. Doręczenie to może nastąpić w dowolny sposób w tym również w drodze elektronicznej, przy czym na pożyczkodawcy ciąży udowodnienie faktu doręczenia konsumentowi takiej umowy (Wyrok Sądu Rejonowego Łódź – Widzew z dnia 15 października 2020 roku II C 516/20 legalis 249501; wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 17 września 2020 roku II Ca 771/20 legalis 2494149).

Zdaniem Sądu strona powodowa nie przedłożyła żadnego wiarygodnego dowodu, z którego wynikałoby, że pozwana wyraziła zgodę na warunki umowy pożyczki z dnia 9 października 2022 roku, że doszło do zawarcia tej umowy, a nadto nie złożyła żadnego dowodu, że umowa ta, jak również formularz informacyjny do niej, zostały przesłane pozwanej i doręczone tak, aby mogła się z nimi zapoznać i ostatecznie zaakceptować. Dowodem takim nie mogły być wydruk umowy (brak dowody jej doręczenia), a także potwierdzenie przelewu kwoty 8000 zł, albowiem było brak dowodu, że wskazane konto bankowe faktycznie należało do pozwanej. Brak było wreszcie dowodów, że umowa została zawarta zgodnie z jej warunkami określonymi w pkt I.2.3 i I.2.4 ( tzw. pozytywna weryfikacja).

W ocenie Sądu umowa cesji wierzytelności nie była także wiarygodnym dowodem na istnienie wierzytelności przeciwko pozwanej, a jedynie potwierdzały w sposób wiarygodny fakt zawarcia tej umowy pomiędzy pierwotnym pożyczkodawcą i stroną powodową.

Należy wskazać, że wszystkie dokumenty na jakich opierało się żądanie pochodziły jedynie od pierwotnego pożyczkodawcy i strony powodowej, brak było natomiast jakiegokolwiek dokumentu pochodzącego od pozwanej (np. przelew weryfikacyjny, rejestracja w systemie do udzielania pożyczkę, korespondencja mailowa), które wskazywałyby na jej aktywny udział w zawarciu wskazanej wyżej umowy.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że strona powodowa nie udowodniła w sposób nie budzący wątpliwości zasadności żądania pozwu i jego wysokości.

Jeżeli chodzi o zarzut braku legitymacji procesowej strony powodowej, to należy wskazać, że był on zasadny.

Zgodnie z art. 509 §1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na rzecz osoby trzeciej, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Na podstawie wskazanego przepisu przelew wierzytelności jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej, a przedmiotem przelewu jest wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać i która jest w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). W tym zakresie konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się zatem oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015 roku sygn. akt I ACa 492/15 LEX nr 184218; wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r. III CKN 423/98 Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1).

Wobec stanowiska pozwanej obowiązkiem strony powodowej było wykazanie, że U. Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności we W. nabył konkretną wierzytelność przeciwko pozwanej wynikającą z umowy z dnia 9 października 2022 roku.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała swej legitymacji w sprawie.

Podstawą dochodzenia przeciwko stronie pozwanej kwoty objętej żądaniem w ocenie strony powodowej jest umowa cesji wierzytelności oraz wydruk z załącznika k. 20.

W ocenie Sądu te dokumenty nie są wystarczające do uznania, że strona powodowa nabyła konkretną, zindywidualizowaną wierzytelność przeciwko pozwanej, wskazaną
w pozwie, a nadto nie stanowią dowodu istnienia samego zobowiązania pozwanej.

W uzasadnieniu wskazanego już orzeczenia z dnia 15 października 2015 roku sygn. akt I ACa 492/15 Sąd Apelacyjny w Białymstoku wskazał, że „w żaden sposób nie da się wywieść faktu nabycia przedmiotowej wierzytelności z wydruku zawierającego tabelkę, w której zamieszczone są dane pozwanego i inne informacje, a wydruk ten, niepodpisany przez strony umowy cesji, z całą pewnością nie jest też załącznikiem do tej umowy i w żaden sposób nie potwierdza, że przedmiotem przelewu wierzytelności względem pozwanego jest konkretna wierzytelność”.

Akceptując w całości wskazane przez Sąd Apelacyjny uwagi, Sąd doszedł do przekonania, że ogólna umowa cesji wierzytelności i wydruk - tabela (k. 20), nie stanowiły wystarczających dowodów przemawiających za przyjęciem wykazania legitymacji strony powodowej w przedmiotowej sprawie.

Jeżeli chodzi o umowę przelewu wierzytelności to ma ona charakter ogólny, nie wynika
z niej, że faktycznie strona powodowa nabyła jakąkolwiek wierzytelność przeciwko pozwanej. W ocenie Sądu uzupełnieniem umowy przelewu wierzytelności jest załącznik nr 1i 2 do tej umowy, obejmujący konkretne wierzytelności objęte umową. Załączniki te mają istotne znaczenie albowiem konkretyzują przedmiot umowy przelewu wierzytelności.
W ocenie Sądu tylko umowa przelewu wierzytelności i załączniki do niej łącznie mogłyby być niewątpliwym dowodem na to, że strona powodowa nabyła konkretną wierzytelność przeciwko pozwanej z umowy z dnia 9 października 2022 roku nr (...).

W ocenie Sądu, przy uwzględnieniu rozważań wskazanych w uzasadnieniu wskazanego wyżej orzeczenia Sądu Apelacyjnego, dowodem potwierdzającym nabycie wierzytelności przeciwko pozwanej ze wskazanej w pozwie umowy pożyczki, nie mógł być wydruk z k. 20. W szczególności należy wskazać, że wydruk ten nie został podpisany przez strony umowy, nie wiadomo także kiedy został sporządzony i przez kogo, a także w oparciu o jakie dokumenty.

Z uwagi na podniesione wyżej rozważania Sąd uznał za zbyteczne dokonywanie oceny umowy pożyczki pod kątem tzw. klauzul abuzywnych i zarzutu sankcji kredytu darmowego.

Należy także dodać, że strona powodowa nie udowodniła także wymagalności roszczenia, albowiem nie dołączyła dowodu doręczenia pozwanej wypowiedzenia umowy pożyczki.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała zarówno swojej legitymacji w sprawie, jak i istnienia oraz wysokości wierzytelności (brak udowodnienia skutecznego zawarcia umowy pożyczki).

Z uwagi na powyższe powództwo oddalono w pkt I wyroku.

W pk II orzeczono na podstawie art. 98 § 1, §1 ¹ i 3 kpc w zw. z art. 108 kpc.

Pozwana wygrała niniejszy proces, należy jej się zatem zwrot kwoty 3617 zł tytułem kosztów procesu.

Na wskazaną kwotę złożyły się :

- kwota 3600 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika ustalona w oparciu o § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych

- opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.