Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jędrzejowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Katarzyna Wysoczyńska
Protokolant:	---------------------------------------

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2021 r. w Jędrzejowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

I. oddala powództwo

II. zasądza od (...) Bank Spółka Akcyjna w W. na rzecz M. S. kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu

Sygn. akt I C 380/20 upr

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 29 kwietnia 2021 roku

W dniu 20 października roku do tut. Sądu wpłynął pozew (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. przeciwko M. S. o zapłatę kwoty 34.315,67 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty od kwoty 31.261,62 zł oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania strona powodowa wskazała, że kwota roszczenia stanowi kwotę niespłaconego przez pozwaną kredytu udzielonego jej w dniu 16 lipca 2018 roku o nr (...). Strona powodowa wskazała, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się: kwota 21.261,62 zł tytułem kapitału, kwota 1527,30 zł tytułem odsetek umownych, kwota 1526,75 zł tytułem odsetek za opóźnienie.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26 października 2020 roku tut. Sąd uwzględnił powództwo.

W dniu 20 listopada 2020 roku do tut. Sądu wpłynął sprzeciw pozwanej od nakazu zapłaty, w którym wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu i wskazała, że kwestionuje powództwo co do zasady i wysokości, zarzuciła brak umocowania osoby, która podpisała umowę kredytu, brak potwierdzenia wypłaty kwoty kredytu, abuzywność postanowień umowy w zakresie prowizji i ubezpieczenia (k. 33 - 34).

W dniu 17 grudnia 2020 roku strona powodowa wskazała, że zobowiązane pozwanej wynika z umowy z dnia 16 listopada 2018 roku nr (...) (k. 41 – 42).

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 23 listopada 2017 roku pozwana oraz Bank (...) S.A. (następcą prawnym jest strona powodowa) zawarli umowę rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego oraz umowę usług bankowości elektronicznej i umowę o kartę płatniczą na podstawie, której pozwana uzyskała rachunek bankowy nr (...).

W wydruku umowy o kredyt gotówkowy bez daty i numeru umowy wskazano pozwaną oraz Bank (...) S.A. (następcą prawnym jest strona powodowa), w której wskazano, że udzielono pozwanej kredytu w kwocie 35.417,59 zł, która miała być wypłacona w ten sposób, że na rachunek pozwanej nr (...) do kwoty 25.878,49 zł, a na rachunek banku tytułem prowizji miała być przekazana kwota 2121,51 zł, a także na rachunek banku miała być przekazana kwota 7417,59 zł tytułem składki na ubezpieczenie. Nadto w umowie wskazano, że pozwana zobowiązana jest do spłaty kwoty 47.151,49 zł , na którą składały się kwota 25.878,49 zł tytułem kwoty kredytu, kwota 2121,51 zł tytułem prowizji, kwota 11.733,90 zł tytułem odsetek od kredytu i kwota 7417,59 zł tytułem składki na ubezpieczenie.

Dowód: umowy (k. 6 -8, 14 – 17v).

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo jest niezasadne.

Wobec stanowiska pozwanej, to na stronie powodowej ciążył obowiązek udowodnienia, że strony zawarły umowę pożyczki, że została ona wykonana przez pożyczkodawcę, a nadto wysokość roszczenia.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, że pozwana zawarła umowę (k. 14 v – 17) oraz że otrzymała kwotę kredytu.

W treści pozwu i pisma z dnia 17 grudnia 2020 roku strona powodowa powołała się na konkretny numer i daty umowy, jednakże z umowy k. 14 – 17 nie wynika, kiedy ta umowa została zawarta i jaki miała numer. Nadto strona powodowa nie przedłożyła także umów wskazanych w pozwie i piśmie z dnia 17 grudnia 20220 roku, co więcej w obu pismach powołała się na ten sam numer umowy (...) ale różne daty jej zawarcia tj. 16 lipca 2018 rok i 16 listopada 2018 roku. Zatem w ocenie Sądu powstała już na wstępie wątpliwość z jakiego tytułu strona powodowa faktycznie dochodzi swego roszczenia i kiedy ono powstało.

Umowa z k. 14 – 17 została złożona jedynie w wydruku, zatem należało uznać, że była umową w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U nr 126 z późn. zm.), a zatem, że miała być zawarta w trybie przepisu art. 15 wskazanej ustawy bez jednoczesnej obecności obu stron umowy przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (tzw. umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość), czyli w drodze elektronicznej.

Do ważności umowy pożyczki zawartej w drodze elektronicznej nie jest wymagana forma pisemna, co wynika z treści przepisu art. 29 ust. 1 wskazanej ustawy, zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Z przepisu tego nie wynika zatem, aby forma pisemna została zastrzeżona pod rygorem nieważności, a zatem należało przyjąć, że zastrzeżenie formy pisemnej, zgodnie z przepisem art. 73 § 1 kc, zostało zastrzeżone jedynie pod rygorem dowodowym (wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 grudnia 2017 roku II Ca 2448/17 legalis 2052181).

Do przyjęcia, że doszło do zawarcia umowy o kredyt konsumencki, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1997 roku Prawo bankowe, wystarczy przedłożenie umowy na innym trwałym nośniku w postaci elektronicznej (wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 14 maja 2019 roku II Ca 180/19 legalis 2159273; komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim pod red. Osajda) oraz dowodu doręczenia tej umowy konsumentowi stosownie do art. 29 ust. 2 wskazanej ustawy o kredycie konsumenckim. Doręczenie to może nastąpić w dowolny sposób w tym również w drodze elektronicznej, przy czym na pożyczkodawcy ciąży udowodnienie faktu doręczenia konsumentowi takiej umowy (Wyrok Sądu Rejonowego Łódź – Widzew z dnia 15 października 2020 roku II C 516/20 legalis 249501; wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 17 września 2020 roku II Ca 771/20 legalis 2494149).

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, że doręczyła pozwanej umowę z k. 14 – 17, nie wykazała nadto, kiedy ta umowa została zawarta, a nadto, że pozwana złożyła wniosek o zawarcie tej umowy.

Strona powodowa nie wykazała nadto, że doszło do wypłaty kwoty objętej umową kredytu na rachunek pozwanej. Z treści wydruku umowy wynikało, że kwota ta miała być przekazana na konto pozwanej o numerze (...) do kwoty 25.878,49 zł. Strona powodowa nie przedłożyła żadnego dowodu w postaci historii rachunku pozwanej o tym numerze, a jedynie wydruki k. 11, 18 i 57 dotyczące konta (...), którego to numeru w świetle umowy (...) i wydruku umowy o kredyt nie można powiązać ze zobowiązaniem pozwanej.

Sąd nie uwzględnił przy rozpoznaniu sprawy kserokopii k. 19-21v, 43, albowiem nie są one dokumentami, a zatem nie może być dowodem i stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie (uchwała SN z dnia 29 marca 1994 roku III CZP 37/94; wyrok SA w Katowicach z dnia 10 stycznia 2008 roku V ACa 816/07 lex 398729, wyrok SA w Katowicach z dnia 7 marca 2018 rok V ACa 277/17). Na marginesie należy dodać, że strona powodowa nie złożyła dowodu doręczenia tych wydruków pozwanej i umocowania do działania w imieniu strony powodowej osób , które podpisały te wydruki.

Zatem w ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, że doszło do faktycznego zawarcia umowy o kredyt k. 14 – 17, nie wykazała tym samym zasadności i wysokości żądania pozwu.

Z uwagi na powyższe powództwo oddalono w pkt I wyroku.

Sąd nie zajmował się kwestią dotyczącą abuzywności postanowień w zakresie tzw. pozakodeksowych kosztów, albowiem powództwo podlegało oddaleniu z przyczyn wskazanych powyżej.

W pk II orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 kpc.

Pozwana wygrała niniejszy proces, należy jej się zatem zwrot kwoty 3617 zł tytułem kosztów procesu.

Na wskazaną kwotę złożyły się :

- kwota 3600 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika ustalona w oparciu o § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

- opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.