Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jędrzejowie

Sygn. akt II W 131/23

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2023 roku

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Beata Pater

Protokolant: Patrycja Więcek

W obecności: b/u

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12 maja 2023 roku, 22 czerwca 2023 roku i 5 października 2023 roku

sprawy M. P. s. Z. i A. z d. D.

ur. (...) w Ś.

obwinionego o to, że:

w dniu 4 listopada 2022r o godz. 11.15 w miejscowości Ś. gm. (...) woj. (...) kierując pojazdem m-ki A. o nr rej (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 65 km/h poruszając się z prędkością 115/50 km/h

tj. o wykroczenie z art. 92a § 2 kw

orzeka :

I.  obwinionego M. P. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 4 listopada 2022r o godz. 11.15 w miejscowości Ś. gm. (...) woj. (...) kierując pojazdem m-ki A. o nr rej (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 62 km/h poruszając się z prędkością 112/50 km/h to jest popełnienia wykroczenia z art. 92a § 2 kw i za to na podstawie powołanego przepisu w zw z art. 24 § 1 i § 3 k.w. wymierza mu karę grzywny w kwocie 2000 (dwóch tysięcy) złotych,

II.  na podstawie art.119 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 (sto dwadzieścia) złotych, opłatę w kwocie 200 (dwieście) złotych oraz kwotę 2685,50 (dwa tysiące sześćset osiemdziesiąt pięć 50/100) tytułem wydatków za opinię biegłego.

Sygn. akt II W 131/23

Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego w Jędrzejowie

z dnia 5 października 2023 roku

M. P. został obwiniony przez Komendę Powiatową Policji w J. o to, że:

w dniu 4 listopada 2022r o godz. 11.15 w miejscowości Ś. gm. (...) woj. (...) kierując pojazdem m-ki A. o nr rej (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 65 km/h poruszając się z prędkością 115/50 km/h

tj. o wykroczenie z art. 92a § 2 kw

Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Dnia 4 listopada 2022 roku o godzinie 11.15 w miejscowości Ś. jadąc w kierunku N. drogą (...) M. P. poruszał się w obszarze zabudowanym z prędkością 112 km/h. Na tym odcinku drogi obowiązywało administracyjne ograniczenie prędkości do 50 km/h. W tym samym czasie w patrolu zmotoryzowanym, radiowozem oznakowanym służbę pełnili funkcjonariusze Policji D. C. i D. W. , który to dokonał pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez M. P. za pomocą urządzenia LTI Tru- CAM nr fabryczny (...) sprawnym technicznie, posiadającym w momencie pomiaru prawidłowo nastawione parametry, dopuszczonym do wykonywania takich czynności i posiadającym aktualne świadectwo legalizacji ponownej w dniu zdarzenia. Pomiaru prędkości dokonano z odległości 164,3 metrów , zaś mierzący prędkość celował w tylny zderzak . W momencie pomiaru na przeciwległym pasie poruszały się samochody.

Następnie M. P. w celu uniknięcia kontroli drogowej zjechał w drogę dojazdową prowadzącą do D. (...) w N. , gdzie został poddany kontroli drogowej przez funkcjonariuszy policji.

Z uwagi na stwierdzenie przekroczenia prędkości przez kierującego M. P. , funkcjonariusz Policji D. W. zaproponował mu zapłatę mandatu karnego w wysokości 2000 złotych lecz M. P. odmówił przyjęcia mandatu nie podając powodu. Nadto kierującemu zostało zatrzymane prawo jazdy.

M. P. kierując pojazdem w dniu 4 listopada 2022 roku był trzeźwy.

D. W. w okresie od 24 września 2018 roku do 25 września 2018 roku ukończył kurs specjalistyczny w zakresie obsługi ręcznych mierników prędkości w Szkole Policji w K..

.

Dowody: notatka urzędowa - k. 1-2, protokół stanu trzeźwości k.5 , świadectwo legalizacji - k. 6, świadectwo wzorcowania k.7 , płyta CD k. 14, zapis uprzedzenia TruCam k. 15-17 , zeznania D. W. (k. 46-47,k. 19-20) , opinia biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów - k.78-99 , kserokopia notatnika służbowego D. W. 52-56, świadectwo ukończenia kursu K. 57

Pomiar prędkości pojazdu marki A. (...) został wykonany zgodnie z instrukcją obsługi urządzenia LTI 20/20 Tru Cam oraz zasadami metrologii .

Dowody: opinia biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów A. J. – k. 78-99

Zarówno w toku czynności wyjaśniających, jak i w toku postępowania sądowego obwiniony M. P. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że jechał zgodnie z przepisami zaś policjanci zatrzymali go na poboczu na końcu wsi z informacją , że dokonał wykroczenia, Dodał, że policjanci okazali mu zdjęcie samochodu przypominającego jego samochód z niewidocznym numerem rejestracji w związku z czym nie miał żadnej jasności czy to on popełnił wykroczenie czy nie. Poddawał on w wątpliwość rzetelność przeprowadzonego pomiaru oraz prawidłowość jego wykonania

Dowód: wyjaśnienia obwinionego M. P. (k 23-24, k. 46)

Obwiniony M. P. ma 49 lat, jest żonaty , ma dwoje dzieci, Prowadzi własną działalność gospodarczą i z tego tytułu osiąga dochód 10.000 zł. netto. Posiada dwa samochody osobowe i dom jednorodzinny.

Dowód: dane o osobie obwinionego – k. 23

Sąd zaważył, co następuje:

Wnikliwa analiza i ocena zgromadzonych dowodów pozwala przyjąć, że okoliczności popełnienia czynu w takim kształcie jak to ostatecznie przypisano obwinionemu w rozpoznawanej sprawie w wydanym wyroku, we wskazanym tam miejscu i czasie oraz jego wina, nie budzą wątpliwości zaś M. P. swoim postępowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 92a par.2 kw.

Podstawą ustaleń faktycznych stanowiły w szczególności zeznania przesłuchanego w charakterze świadka funkcjonariusza Policji D. W. , poparte one jednak zostały dowodami z dokumentów oraz dowodem w pełni obiektywnym, a mianowicie nagraniem oraz opinią biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów. Takiej natomiast podstawy nie mogły w pełni stanowić wyjaśnienia obwinionego M. P. , w których nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia drogowego. Przede wszystkim okolicznością, bezsporną w tej sprawie i potwierdzoną przeprowadzonymi dowodami jest, że w dniu 4 listopada 2022 roku M. P. kierował samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) jadąc w kierunku miejscowości N. gdzie obowiązywała dopuszczalna prędkość jazdy do 50 km/h Powyższy fakt znajduje potwierdzenie już chociażby w wyjaśnieniach obwinionego, który go przyznał.

Sporna natomiast była kwestia czy samochód A. , którego prędkość została zarejestrowana na urządzeniu TruCam faktycznie był tym samym , który ujawniony został później w miejscowości N. we wjeździe do D.

A zatem czy to faktycznie kierujący M. P. przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy jadąc 112 km/h i w ten sposób nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą zgodnie z którą jego obowiązkiem było prowadzić pojazd z prędkością nie większą niż 50 km/h.

Zauważyć należy, że obwiniony od początku kategorycznie temu zaprzeczał twierdząc, że jechał zgodnie z przepisami zaś policjanci zatrzymali go na poboczu na końcu wsi z informacją , że dokonał wykroczenia. Dodał, że policjanci okazali mu zdjęcie samochodu przypominającego jego samochód z niewidocznym numerem rejestracji w związku z czym nie miał żadnej jasności czy to on popełnił wykroczenie czy nie. Poddawał on ponadto w wątpliwość rzetelność przeprowadzonego pomiaru oraz prawidłowość jego wykonania

Zdaniem Sądu, wyjaśnienia obwinionego, w których nie przyznaje się do winy i sugerujące , że okazany mu pomiar prędkości nie należał do jego pojazdu należy uznać za wyraz przyjętej przez niego linii obrony, za pośrednictwem której dążył do ekskulpowania się od odpowiedzialności karnej za czyn, którego niewątpliwie się dopuścił. Zauważyć należy, że jak wynika z zeznań świadka D. W. M. P. nie potrafił w logiczny sposób wytłumaczyć , co skłoniło go do wjazdu w boczną drogę prowadzącą do D.

Świadek D. W. zeznał, iż dokonał pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego. Podał okoliczności, które są zbieżne z ustaleniami dokonanymi przez Sąd a ujętymi w opisie stanu faktycznego, wobec czego Sąd odstąpił od przytaczania ich treści, bowiem w zasadzie byłoby to powielenie poczynionych ustaleń. W korelacji z zeznaniami świadka D. W. pozostaje dowód w postaci kopii notatnika służbowego tego funkcjonariusza. Zapisy dokonane tam przez tego funkcjonariusza w momencie prowadzonej kontroli obwinionego w sposób całkowity pokrywają się z jego zeznaniami składanymi w toku postępowania wyjaśniającego. Podniesione powyżej fakty potwierdza także sporządzona przez D. W. notatka urzędowa, a załączona do akt sprawy (k.1-2), w której to ujęty został także fakt zatrzymania obwinionego do kontroli drogowej. Z powyżej wskazanych dowodów wynika wprost, że ten funkcjonariusz Policji nie miał wątpliwości, co do faktu popełnienia wykroczenia w ruchu drogowym przez obwinionego, polegającego na przekroczeniu przez M. P. dozwolonej prędkości. Zauważyć ponadto należy, że D. W. zeznał, że jest pewien , że pojazd uwidoczniony na zdjęciu urządzenia Tru Cam jest pojazdem , który został później zatrzymany , a kierowany przez M. P.. Dodał, że zapamiętał początkowe numery rejestracji , dodał, że charakterystyczny był także matowy kolor samochodu.

W ocenie Sądu zeznania świadka D. W. zasługują na wiarę . Jest on funkcjonariuszem policji, osobą obcą dla obwinionego , nie skonfliktowaną a zatem nie miał powodu aby celowo czy złośliwie obciążać obwinionego.

W ocenie Sądu fakt ten daje gwarancję obiektywizmu i rzetelności złożonych zeznań. Twierdzenia świadka są przy tym stanowcze i konsekwentne i brak jest jakichkolwiek podstaw, by kwestionować wiarygodność zeznań świadka. Ponadto prawdziwość zeznań świadka , a co za tym idzie fakt, że zmierzona przez niego prędkość samochodu, którym kierował M. P. w miejscu i czasie jak to mu ostatecznie przypisano w wydanym wyroku, była rzeczywistą, a przy tym niewątpliwie większą od dozwolonej do 50 km/h, wzmacnia i ta okoliczność, że urządzenie Tru-Cam posiadało świadectwo legalizacji ponownej, którego odpis został dołączony do akt i dopuszczony jako dowód. Ponadto jak wynika z notatki urzędowej przed rozpoczęciem pracy przeprowadzono zalecany w instrukcji obsługi przyrządu test stałej odległości i test prawidłowości działania przyrządów celowniczych. Przyrząd , którym zmierzył prędkość D. W. spełnia wymagania metrologiczne z ważną legalizacją, które to fakty znalazły potwierdzenie we wskazanych dokumentach. Podsumowując nie ma zatem racjonalnych powodów, dla których policjant miałby dokonywać pomiaru jednego pojazdu przekraczającego dozwoloną prędkość a zatrzymywać inny pojazd. Tego rodzaju działania byłyby pozbawione logiki, skoro można zatrzymać pojazd, który faktycznie przekroczył dopuszczalną prędkość. Brak jest powodów również do tego, by podejrzewać funkcjonariusza Policji o celowe działanie na szkodę obwinionego.

Obiektywnym natomiast dowodem , iż prędkość została faktycznie przekroczono jest zdjęcie i nagranie z urządzenia TruCAM

Ponieważ obwiniony poddawał w wątpliwość prawidłowość pomiaru Sąd dopuścił dowodów z opinii biegłego A. J. z zakresu pomiaru prędkości pojazdów . W szczególności biegły poddał oględzinom urządzenie, którym dokonano pomiaru prędkości ustalając, iż przyrząd pomiarowy pracuje w sposób prawidłowy. Kolejno, biegły dokonał lustracji miejsca zdarzenia przy udziale funkcjonariuszy KPP w J..

W konkluzji biegły stwierdził, iż pomiar prędkości pojazdu A. (...) koloru ciemnego, matowego w dniu 4 listopada 2022 roku wykonany został zgodnie z instrukcją obsługi urządzenia oraz zasadami metrologii .Pomiar prędkości został dokonany z odpowiedniej odległości oddalającego się pojazdu . Urządzenie posiadało aktualne świadectwo Legalizacji Ponownej , było sprawne w czasie pomiaru . Miejsce pomiaru prędkości zostało wybrane optymalnie z punktu widzenia techniki pomiaru . Na drodze wiązki pomiarowej , ani też w pobliżu miejsca pomiaru nie znajdują się żadne obiekty lub urządzenia , które mogłyby zakłócić prace lasera przyrządu pomiarowego

Ostatecznie biegły przyjął, że wartość prędkości pojazdu obwinionego w chwili pomiaru zawierała się w przedziale od 112 km/h do 118 km/h (z dokładnością do 1 km/h) uwzględniając na korzyść obwinionego wartości błędów granicznych dopuszczalnych stwierdzić należy, iż w tym konkretnym przypadku można mówić o przekroczeniu dozwolonej prędkości 50 km/h o co najmniej 62 km/h.

Sąd uznał za miarodajną opinię biegłego A. J., albowiem sporządzona ona została przez biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów, zgodnie z jego niekwestionowaną fachową wiedzą i doświadczeniem zawodowym. Biegły sporządził opinię po przeprowadzaniu analizy całokształtu materiału dowodowego i wnioski zawarte w opinii są logiczną konsekwencją przeprowadzonej bardzo wyczerpującej polemiki z poszczególnymi twierdzeniami obwinionego. Opinia biegłego jest jasna, pełna i rzetelna, odpowiadała na tezy postawione w postanowieniu o dopuszczeniu opinii. Sąd nie znalazł w dokumentacji przeprowadzonych czynności, jak również w analizie wyników badań i wnioskach wyciągniętych w oparciu o nie, podstaw do podważenia jej wiarygodności.

Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe w postaci: protokołu stanu trzeźwości k.5 , świadectwa legalizacji - k. 6, świadectwa wzorcowania k.7 , kserokopii notatnika służbowego M. W. 52-56, świadectwa ukończenia kursu k. 57 .

Dowody te należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy albowiem zostały one sporządzone zgodnie z przepisami, a żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby wiarygodność tych dokumentów.

W oczywistej opozycji do wyżej przedstawionych dowodów są wyjaśnienia obwinionego, który zaprzeczał, iż w dniu zdarzenia jechał z prędkością, która przekraczała dozwoloną w terenie zabudowanym. Wyjaśnienia obwinionego są gołosłowne, wykrętne i wobec ich sprzeczności z zebranymi dowodami, nie zasługują na przymiot wiarygodności. Sąd nie uznał wyjaśnień obwinionego za wiarygodne również z tego powodu, że jego ewentualne zastrzeżenia , co do przedmiotowego pomiaru okazały się całkowicie chybione, co udowodniło przeprowadzone postępowanie dowodowe, a w szczególności opinia biegłego, która jak wskazano powyżej w pełni i logicznie wyjaśniła w szczegółach zasady oraz okoliczności dokonanego pomiaru, a sąd uznał ją za w pełni wiarygodną, a wnioski z niej płynące trafiły do przekonania Sądu jednocześnie przekonując o nieprawdziwości wersji obwinionego.

Reasumując, analiza zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego zaprezentowanego wyżej nie pozostawia zatem najmniejszych wątpliwości, że obwiniony M. P. w dniu 4 listopada 2022r o godz. 11.15 w miejscowości Ś. gm. (...) woj. (...) kierując pojazdem m-ki A. o nr rej (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 62 km/h poruszając się z prędkością 112/50 km/h, popełniając tym samym czyn stanowiący wykroczenie z art. 92a par. 2 k.w.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd miał na uwadze społeczną szkodliwość popełnionego wykroczenia drogowego w zestawieniu z pozostałymi dyrektywami wymiaru kary określonymi w art.33§1 i 2 kw oraz stopień jego winy. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się M. P. nie można było pominąć, iż obwiniony ten swoim zachowaniem zagroził dobru prawnemu jakim niewątpliwie jest bezpieczeństwo i porządek w ruchu drogowym. Mając na uwadze udokumentowany sposób jazdy przedmiotowym samochodem obwiniony przekroczył dozwoloną prędkość jazdy, a takim zachowaniem będąc uczestnikiem ruchu drogowego okazał zupełny brak krytycyzmu co do swojego postępowania oraz lekceważenie podstawowych zasad ruchu drogowego naruszając zakaz przekraczania prędkości w terenie zabudowanym, czego przecież zabraniał mu przepis art.20 ust.1 Prawa o ruchu drogowym i o czym doskonale wiedział posiadając prawo jazdy. Obwiniony musiał znać wszelkie reguły i zasady bezpieczeństwa ruchu na drogach publicznych, aby taki dokument otrzymać, po uprzednim pozytywnym zdaniu egzaminu. Stopień winy obwinionego jest z pewnością nie mniejszy niż społeczna szkodliwość popełnionego przez niego wykroczenia, który swoim bezprawnym postępowaniem jako uczestnik ruchu drogowego, w ocenie Sądu, uczynił to umyślnie. Z uwagi na posiadane prawo jazdy, to należałoby przypuszczać, że znane mu są przepisy regulujące porządek jak i bezpieczeństwo na drogach publicznych, których przestrzega, co jednak nie okazało się takie oczywiste. Mając zatem na uwadze wszystkie wskazane powyżej okoliczności, na podstawie art.92a par.2 kw w zw. z art.24§1 i 3 kw, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 2000 złotych uznając, że taka właśnie dolegliwość jest adekwatna do wagi, charakteru popełnionego przez niego wykroczenia, stopnia jego zawinienia i jest możliwa do spełnienia. Obwiniony jest osobą osiągającą stały dochód, w wysokości10.000 zł netto , zatem jego sytuacja materialna daje mu możliwość zapłacenia wymierzonej mu kary grzywny. Dodatkowo, Sąd uwzględnił także społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniony w inkryminowanym czasie się dopuścił.

Orzeczenie o kosztach i opłatach oparto na podstawie przepisów art. 119 kpw. Na powyższych podstawach, uwzględniając sytuację materialną obwinionego Sąd zasądził od M. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania na które złożyły się:

-kwota 200 zł. tytułem opłaty od kary;

-kwota 120 zł. tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania sądowego i wyjaśniającego

- kwota 2685,50 zł. tytułem kosztu opinii biegłego A. J.

W ocenie Sądu brak jest podstaw do zwolnienia obwinionego od ponoszenia kosztów postepowania w jakimkolwiek zakresie.

Sygn. akt IX Ka 1910/23